Alpenreis editie 6 (2021)

Vorig jaar ben ik er met knikkende knieën aan begonnen, aan de kajakstage in de Alpen, en ik heb ze met blauwe knieën voltooid. Toen er voor 2021 nog een plaatsje vrij bleek te zijn, heb ik dan ook niet lang getwijfeld: wie wil er nu geen weekje genieten op de wildwaterbeken van de Franse Alpen?
Ook dit jaar wisten we pas op het laatste moment of de stage wel door zou gaan (vervelende corona!). En toen we het wisten, moesten we nog door de hele waterval aan afkortingen: PCR-CTPC-PLF. Maar eindelijk was het dan zover: bevestiging van een negatieve covid-test en startklaar op 26 juli!
Ik werd als 2e chauffeur ingedeeld bij luxecar Luc en ’s morgensvroeg pikten we Segher op als passagier. We gingen aan het clublokaal nog even checken of ook Tim en zijn auto-maatjes klaarstonden. En jawel: fris en monter om 6u20 ’s morgens zagen we daar Mark, Pieter-Jan en Sigrend al volop in de weer. Op het voetpad ook een ietwat balende mama van Sigrend omdat ze zo’n reisje ook we had zien zitten…. Maar bij deze, Eike: zet snel een reminder in je agenda voor volgend jaar
Over 26 juli valt weinig te zeggen. Het is een soort overgangsritueel: van de drukke werkweek, een chaotisch inpakweekend en een korte nacht, via een 12u durende rit naar een op en top vakantiegevoel. Bij aankomst treffen we Jeroen en Kamiel, Hilde en Thomas, Marco en Karin aan. Alvast geïnstalleerd of nog de laatste piketten aan het inslaan, maar het basiskamp stond al recht. De ondergrond is, net zoals vorig jaar, steenhard. Ik ben blij met mijn stalen piketten en realiseer me dat we dit weetje misschien best aan alle deelnemers kunnen meegeven, want die lichtgewicht aluminium piketten plooien zich rond elke steen en kunnen bijgevolg geen tent rechthouden op deze camping.
Ook team Tim arriveert. De iglotentjes schieten als paddenstoelen uit de grond. Sigrend kan rekenen op een hele schare helpers en nog meer toeschouwers bij het inschatten of dat reusachtige veldbed nu wel of niet in zijn tent zal passen. Wanneer iedereen eindelijk geïnstalleerd is, is het al avond. Gelukkig hoeven we geen eten meer te maken. De mama van Segher heeft namelijk lekkere quiches gemaakt met voor ieder wat wils qua smaken.
Na een nachtje slapen, lacht een stralende dag ons toe. We ontbijten met lekkere Franse ‘flutes’ en maken ons klaar om kennis te maken met de Durance. Een opwarmstukje, niet te wild, hier en daar een steen of een golfje en veel oefenplaatsen om te traverseren en keerwaters te nemen. Onze handen en ons gezicht krijgen een kleurtje (ah ja, al de rest is bedekt!) en we kunnen al een eerste keer van het landschap genieten vanop het water.
Na dit traject picknicken we gezamenlijk onder het hunkerende toezicht van een hongerige hond. Net zoals vorig jaar doen een aantal dapperen een poging om Oasis te drinken zonder de teut van de fles aan te raken (we zijn alweer de bekers vergeten!), maar dat eindigt steevast in een mini-oasis-douche op de borstkas. Gelukkig staan er nog reddingsoefeningen op het programma en worden de kajakkleren dus nog grondig gespoeld. Als de magen gevuld zijn, rijden we verder naar de wildwaterpiste van Argentières. Thomas geeft ons een opleiding in werpzakgooien: onderhands, bovenhands, met spin, zonder spin, … Een tip van een ervaringsdeskundige: probeer de werpzak niet met 1 vinger te vangen, zeker niet van een ervaren gooier, want dan eindig je met een verstuikte vinger. We zijn 1 dag ver en ik ben al geblesseerd!
Daarna volgt een redding op het droge. De zwemvest van Els wordt virtueel in Segher veranderd en later in Thomas. We oefenen en oefenen met het gooien van de werptouwen tot er een prachtig kluwen aan touwen en werpzakken ontstaat. Els\Segher\Thomas wordt meermaals gered, maar ook regelmatig eens niet en bovendien kan ons slachtoffer ook stroomopwaarts drijven op het gras!
Na dit oefenmoment, komt het echte werk. We warmen op (of koelen af) met een sprong in het koude water en een stukje passief wildwaterzwemmen, gevolgd door het actief zwemmen om in een keerwater te geraken. Bij de ene verloopt dat al wat eleganter dan bij de andere. Daarna worden we in reddingsteams verdeeld en krijgen we slachtoffers toegewezen. Opnieuw worden er werptouwen gegooid en creëren we zelf een aantal goede praktijkvoorbeelden van hoe het zeker NIET moet (wat levert zo’n stage toch heerlijk materiaal op voor kleine plagerijen achteraf!). Als iedereen zo ongeveer verzadigd is met gooien, springen en zwemmen, zorgt Jeroen nog voor een onvergetelijke reality-check. Kamiel smeekt zijn vader of hij hem ook eens mag redden, waarop Jeroen in het water springt, maar vervolgens als ‘bewusteloos’ slachtoffer voorbij komt dobberen. Paniek alom, want een bewusteloze kan natuurlijk geen werptouw vangen. Er springen nog redders in het water, maar onze ‘bewusteloze’ is al hopeloos afgedreven. Uiteraard komt hij even later lachend uit een keerwater tevoorschijn, maar qua confrontatie kon dit sluitstuk wel tellen. Hongerig en moe keren we terug naar de camping, waar een heerlijke spaghetti op ons wacht. Reality-check nummer 2: eten voorzien voor 13 personen is niet gelijk aan eten voorzien voor 13 personen waarvan 6 jongvolwassenen! Terug op de camping worden de waslijnen omhoog gehangen en de kajakkleren te drogen gehangen. 
Op woensdag tekenen we al voor een stukje steviger: opnieuw de Durance, maar inclusief de Rabioux! Voor wie het niet kent: even googlen of opzoeken op YT. Het regent pijpestelen, maar we laten ons niet kennen. We delen ons op in 2 groepen. Jeroen, Thomas, Luc en de jeugd vertrekken in de voormiddag. Ze varen van de Rabioux tot Embrun. De achtergebleven groep houdt het base camp recht en voorziet ‘s middags picknick voor groep 1. Na de middag trekken de jongeren onder begeleiding van Jeroen naar de wildwaterpiste van Saint-Clément voor wat technische finetuning van het wildwatervaren. Ondertussen mag groep 2 ook eens proeven van de Rabioux. Na alle stoere verhalen van groep 1 over salto’s en back deck flips en zo voort, besluiten we voor onszelf dat er gecontroleerd en netjes afvaren voor ons leerniveau al een mooie doelstelling is.
Na de Rabioux volgt nog een mooi stukje van de Durance met een paar leuke oefenplekjes. Onderweg zien we ook een vogelnest heel hoog in de rotsen en een echt vogeleiland dat heerlijk onbereikbaar is voor de mens. Wanneer we ’s avonds terug op de camping aankomen, heeft groep 1 het eten klaargemaakt. De natte kleren worden snel over de waslijnen gezwierd waarna we eenvoudigweg onze voeten onder tafel mogen schuiven. Stage, vermoeiend? Nee, joh, da’s een luxevakantie
Vaardag 3 oftewel donderdag. Ploeg 1 en 2 worden weer opgesplitst. Ploeg 1 krijgt een uitslaapdag en ploeg 2 stapt na het ontbijt bij de camping in op – alweer – de Durance, maar deze keer is de wildwaterpiste het einddoel. Wij worden klaargestoomd om morgen de Guisane vol vertrouwen te kunnen varen. Het ploegje gevorderden mag nog even zijn krachten sparen, want in de namiddag worden zij voor de leeuwen gegooid op de Guil. Het is een stralende dag. Wanneer Hilde, Mark en ik in de namiddag het traject van de gevorderden volgen met de auto’s, voelen we ons stilletjesaan in (gekookte) kreeften veranderen. De alpenzon laat zich van haar stevigste kant zien. De spectaculaire passages zorgen voor prachtig fotomateriaal. Een getakelde boot en een rotsbeklimming met kajak later, komt ploeg 1 veilig en wel aan bij de uitstapplaats. Alweer een fijne vaardag zit erop!

Helaas gaan die avond de hemelsluizen open. We redden zoveel mogelijk (bijna) droge kajakkleren van de waslijnen en vluchten gezamenlijk onder de shelter bij tante Hilde.
Ook de volgende ochtend is kletsnat. Het wordt een walking breakfast. Het heeft bij de instap van de Guisane even geduurd vooraleer we de link konden leggen tussen de confituurklodders op het spatzeil van Hilde en het staande ontbijt onder de shelter van die ochtend. :-D
Door het frisse, natte weer is het niet druk op de instapplaats. Er is voldoende parkeerplaats en we kunnen vlot alle materiaal een plaatsje geven. Na de shuttle worden we door Tim gebrieft. Vandaag is een leermoment voor de gevorderde vaarders. Elke semi-gevorderde krijgt een buddy uit het andere team. Zorg dragen voor elkaar hoort ook bij de kajaksport. Zelf goed varen is 1 ding, ervoor zorgen dat iemand met minder ervaring een moeilijker traject ook goed kan afvaren, is de volgende stap. Per 2 buddy-teams vaart ook een instructeur mee en zo vertrekken we in 3 ploegen, met voldoende afstand op de Guisane. Voor sommige vaarders is deze rivier al behoorlijk indrukwekkend: een stevig tempo, ijskoud water en behoorlijk veel stenen. Maar de buddy’s doen hun werk prima: op tijd en stond achterom kijken, keerwaters kiezen waar voldoende ruimte is en zorg dragen voor eventuele zwemmers. We geraken heelhuids beneden en hebben weer veel geleerd.
Na een stevige picknick in de zon, vertrekt een select groepje voor een tweede traject: de beneden-Guisane. Gedaan met de spielerei! De auto’s worden naar de uitstapplaats gereden en met de derde auto brengen Luc en ik eerst Karin en Sigrend naar de camping waarna we op strooptocht gaan naar de winkel om die hongerige meute van nieuw voedsel te voorzien. Vanavond staat er chili sin carne op het menu en daar hoort zure room bij. Luc en ik zijn geen rasechte inkopers (daar hebben we elk een goeie partner voor) en ons Frans is ook niet van de bovenste plank, dus na 2 winkels besluiten we in de derde winkel toch maar google translate boven te halen en een verkoopster aan te spreken. Wanneer we ‘crème aigre’ vragen, kijkt de verkoopster ons ontzet aan en vraagt waar we dat in godsnaam voor nodig hebben. Maar gelukkig lopen er in de winkel in Zuid-Frankrijk ook wel eens Hollanders rond, die toevallig de dag ervoor zelf zure room nodig hadden en ons vriendelijk uit de nood hebben geholpen. Uren later arriveren we op de camping en kunnen we alweer onze voeten onder tafel schuiven. De chili sin carne is overheerlijk en eerlijk is eerlijk: zonder die zure room zou het niet helemaal af geweest zijn.
’s Avonds voor het slapengaan tel ik het aantal blauwe plekken op mijn armen en benen: 5. Dat is bijzonder weinig. Zou het dan toch zo zijn dat ik een stuk beter aan het varen ben dan vorig jaar?
De avond is nat, de nacht nog natter. De stugge grond verandert langzaamaan in echte, boterzachte bosgrond. Toch ben ik alweer blij met de stalen piketten. De wind rukt genadeloos aan de tent en de volgende ochtend moet ik toch hier en daar een piket opnieuw inkloppen. De shelter heeft ook nachtelijke reparatiewerken nodig gehad. Maar we klagen niet. We kruipen voor het ontbijt weer gezellig onder de shelter en de voortent bij Hilde en Thomas. Na het ontbijt maken we ons klaar voor de Ubaye. Ook vorig jaar was dit het sluitstuk en ineens herinner ik mij dat ik daar meermaals ben omgegaan en dat het grootste deel van de blauwe plekken ook aan die rivier te danken was. Ik voel stilaan de vermoeidheid, maar neem me toch voor om mijn uiterste best te doen om zo weinig mogelijk om te gaan.
Tim voert opnieuw het buddysysteem in. We krijgen dezelfde buddy’s als de vorige dag. Daar ben ik dankbaar voor. Het geeft me meer zelfzekerheid en bijgevolg meer ruimte in mijn hoofd om op de pittige stukken de aandacht erbij te houden. Daar waar ik vorig jaar al na een paar honderd meter het water van onderuit aan het verkennen was, werkte ik mij dit jaar netjes door de moeilijkere passages. Eindelijk kon ik ook iets van de omgeving meepikken. Dat was me vorig jaar volledig ontgaan. En dat was zonde, want de natuur in deze vallei is ronduit prachtig!
Bij het instappen was het even spannend. We hoorden in de verte een onweer rommelen. Toen uiteindelijk toch iedereen op het water zat, volgde er een stevige plensbui. Uitstappen dan maar en veilig schuilen tot het onweer voorbij was. Gelukkig duurde dat niet lang. De rest van de afvaart verliep met de nodige zwempartijen en reddingen in de verschillende teams. Ik slaagde er zelfs in om mezelf vast te varen in het midden van de rivier. Maar alles liep goed af en we bereikten met de voltallige ploeg de wondermooie kloof op het einde van het traject. Genieten! Helaas vonden de weergoden dat dit genieten lang genoeg had geduurd en kwam er een nieuw onweer op ons afgestevend. We voerden het tempo op richting uitstapplaats en net toen we voet aan wal hadden gezet, brak de storm in alle hevigheid los. Het waaide, het regende, het hagelde knikkers uit de lucht. Gelukkig hebben ww-vaarders altijd een helm op en bleef de hersenschade beperkt. In de korte luwte tussen deze en de volgende regenbui kon iedereen zich omkleden en werden alle boten terug opgeladen op de auto’s. De lange terugrit werd alleen nog even onderbroken om te genieten van het prachtige natuurfenomeen ‘de orgelpijpen’ en de noodzakelijke stop voor de aankoop van een lokale specialiteit onderweg.
Op de camping kregen we alweer een plensbui op ons dak. Vooral onder onze tent, eigenlijk. Sommigen kregen een gratis zwempoeltje voor de tent, anderen een riviertje onder de tent. We doken weer onder de shelter en maakten het avondeten klaar. Onder begeleiding van ongekend jeugdig zangtalent en youtube-waardige instructies over het snijden van avocado’s kwam ook nu weer een lekker maal op tafel.
Er werden geen kajakkleren aan de draad gehangen, want het bleef maar regenen. Iedereen rommelde een beetje op en de laatste afspraken werden gemaakt voor de terugrit naar huis. Tot slot hokten we nog even samen op een droge plek om de verplichte formaliteiten (PLF en zo) te vervullen zodat we covid-safe naar huis konden rijden.
Dag 7: pijnlijk vroege ochtend. Tent nat, schoenen nat, … er zijn gezelligere manieren om op te ruimen. Maar dat is een detail. Het was een fantastische week, dus dit neem ik er graag bij. Op een uurtje is het hele basiskamp opgebroken. We nemen afscheid, wurmen ons in de auto’s en vatten om 7u15 de lange rit huiswaarts aan. Team Jeroen zorgt nog voor wat opschudding onderweg…. iets voor ingewijden…. iets met een clubboot… maar meer weet ik ook niet. Tegen 20u is iedereen veilig en wel terug thuis (Luc al een uur of 2 vroeger, maar die kent vast en zeker een binnenweg die wij niet kennen. Of misschien heeft zijn luxecar wel vleugels?
Het zit er weer op, die heerlijke vaarweek, het mooie weer en het prachtige decor. Ik tel al af naar volgend jaar!

Trui