Initiatie zeekajak Breskens

28/06/2020 “Initiatie zeekajak Breskens”:

Het stond al enkele maanden in grote letters, met uitroepteken én drie keer omcirkeld in mijn agenda. Ik weet niet of ze lang heeft moeten aandringen, maar Karin had Sam bereid gevonden om nog eens een groepje beginners op sleeptouw te nemen en hen de eerste beginselen van het zeekajakken bij te brengen. De datum was al geprikt toen er van corona nog geen sprake was, en even zag het ernaar uit dat na o.a. Sault-Brénaz en De Biesbosch ook deze kajakuitstap door het virus volledig in het water zou vallen. Maar de grenzen gingen net op tijd weer open en na veel nagelbijten kregen we dan toch groen licht.  
Enkele dagen op voorhand bleek het weer toch nog roet in het eten te gooien. Met een voorspelde windkracht van 4 à 5 Beaufort of mogelijks meer was het niet echt een goed idee om een groepje beginners in Breskens hun zeekajakwaterdoop te geven. Maar Sam had al een Plan B klaar: op naar De Schelphoek aan de Oosterschelde! 

Na heel wat aanmoedigende en soms ook licht verontrustende whatsappberichtjes, stonden uiteindelijk 10 enthousiaste deelnemers om 06.30u ’s morgens (auch!) aan het botenlokaal te trappelen. Sylvie, Eike, Ine, Tom, Miek en ikzelf namen de beginnersrol op zich (iemand moet het doen natuurlijk), Karin, Eric en Rudie zorgden voor wat ervaring in de groep, en Sam was the leader of the pack die ons door dit hachelijke avontuur zou loodsen. Na een korte pitstop om de bandjes van de aanhangwagen wat op te pompen, verliep de rit naar De Schelphoek voorspoedig. Al voorspelden de windstoten en dreigende regenwolken onderweg eigenlijk al niet veel goeds... 
Bij aankomst in De Schelphoek sloeg de sfeer in de eerste auto al snel om. Een scherpe, koude en opzwepende wind joeg de schuimende golven de hoogte in, om daarna met eens zo veel kracht op de oever in te beuken. Geen lieflijk tafereeltje hier, maar wel een koude, donkere, brullende monsterzee, klaar om elke boot te verzwelgen en er brandhout van te maken nog voor die goed en wel te water zou gaan. Of zo leek het toch :-)
Dat de enige andere wagen op de parking het opschrift “Uitvaartverzorging Schouwen-Duiveland” droeg, deed het totaalplaatje ook geen goed. De moed zonk de tevoren nog dappere beginners al meteen in de schoenen.

Gelukkig waren ook de anderen het er roerend over eens: hier was geen beginnen aan! En zo kwam Plan C op de proppen: uitwijken naar Scharendijke, enkele kilometers verderop aan het Grevelingenmeer… (gevolgd door een grote zucht van opluchting bij minstens een aantal deelnemers)… 
Aan het Grevelingenmeer bleek ook een strakke wind te staan, maar de omstandigheden voelden toch iets vergevensgezinder aan. Bij het omkleden en klaarmaken van de boten kregen we nog een paar flinke buitjes over ons heen: het weer ging zich duidelijk niet zo maar gewonnen geven. Maar de Vlaamse kajakkers bleken te volharden en geleidelijk aan lieten de donkere wolken hier en daar toch wat meer zonnestraaltjes door. 
Iets later dan voorzien konden we dan toch aan onze dag beginnen. In het eerste onderdeel legde Sam uit wat je als echte zeekajakker zoal moet bijhebben. Het scheepvaartreglement is duidelijk niet geschreven voor mensen die in een kleine niet-zo-heel-waterdichte boot op het water gaan, en ik heb wat moeite om mezelf in te beelden dat je als kajakker op zee in de problemen zou komen, en dan maar even op je gemakje een papieren naslagwerk zou gaan doornemen. Maar de meeste elementen van de veiligheids-uitrusting zijn natuurlijk wel belangrijk. En onder andere het belang van een ‘meertouw met enterhaakje’ zou ons later op de dag ook nog duidelijk worden… 
Na deze uitleg te land werd het hoog tijd om het ruime sop te kiezen. Het is te zeggen, het min of meer beschermde sopje van het jachthaventje. Al speelde ook daar de wind ons nog flink parten. De voormiddagsessie draaide helemaal rond het uitvoeren van manoeuvres met een zeekajak. En hier viel meteen hét modewoord van de dag: ‘edgen’. Tevoren zelden tot nooit in de mond genomen, op het einde van de dag bleken we er niet meer over te kunnen ophouden en zelfs tijdens de autorit naar huis zou het nog veelvuldig aan bod komen. In het kort: je kajak zo ver mogelijk kantelen om kortere bochten te kunnen nemen – maar nét niet omgaan. Een detail dat Tom even over het hoofd zag waardoor hij toch twee keer onder water ging – ongetwijfeld om even te kijken hoe de havengeul er op dat moment bijlag. En dat maakte Karin dan weer nieuwsgierig want ook zij wilde toch even de onderkant van het wateroppervlak verkennen. Maar geen nood, het was meteen een voorproefje van de rescue-oefeningen die later op de dag nog zouden volgen.  Eén opvallend kantje aan al dat edgen: je blijkt daar toch wel een hongertje van te krijgen!

Dus na heel wat draaien, keren en wenden werd het tijd voor de lunchpauze. Ondertussen was het zonnetje ook van de partij en werd het nog een prachtige dag (op één ding na natuurlijk: juist, de wind!). Maar dat kon de sfeer geenszins drukken. 
Na een weldoende lunch maakten we ons op voor deel 2 van de dag. Rudie moest ons helaas verlaten en keerde naar Belgenland terug wegens andere dringende aangelegenheden van familiale aard of iets dergelijks (les excuses sont faits… ;-)) . Hij zou het ‘natte’ onderdeel van de dag moeten missen… Dat natte onderdeel (een verschil dat natuurlijk enkel van toepassing was voor degenen die in de voormiddag iets te veel op veilig hadden gespeeld en daardoor nog droog in het pak zaten) bestond uit verschillende variaties op selfrescues en assisted rescues. Helaas had de wind hier wel een grote impact. Bij elke oefening zouden de kajaks veel te ver afdrijven en ofwel tegen de jachtjes aanbotsen ofwel meteen het ruime meer op sukkelen. En hier kwam dan plots dat ‘meertouw met enterhaak’ van pas. We werkten in groepjes van drie waarbij telkens één kajakker de twee anderen kon zekeren tijdens hun oefening door flink tegen de wind in te peddelen. En dan werd het een geplons van jewelste. Tot groot jolijt van de jachtbewoners rondom ons. Behalve een enkeling die duidelijk schrik had dat we zijn boot gingen kelderen. Enkele voorbijgangers bleven met verschrikking in hun ogen staan kijken hoe die arme kajakkers keer op keer weer in het water belandden. Rare jongens, die Belgen! Even dacht Miek dat haar dag erop zat toen haar voetsteun loskwam, maar Sam slaagde er zowaar in om die op het water weer te herstellen. 
Ondertussen was de namiddag al een eind gevorderd en begon de vermoeidheid stilaan toe te slaan. Tijd om de oefeningen af te ronden en nog een klein tourtje te gaan varen, en dus lieten we ons ondertussen vertrouwde haventje achter ons. Veiligheidshalve bleven we dicht bij de oever, en met de wind in de rug en een zonnetje op het gezicht was het heerlijk peddelen tot in de jachthaven zo’n 1,5 km verderop. Hier trokken we onze kajaks even op het droge om de benen te strekken en hoopten we ook de grote dorst wat te kunnen lessen. Maar dat was buiten de Nederlanders gerekend, want het terras van hotel De Kabbelaar ging helaas net sluiten, en we keerden onverrichterzake terug. Maar ook dat kon de pret niet bederven. Weer de boten in voor het laatste stukje terug naar de uitvalsbasis. Deze keer was het windop peddelen en we mochten ook even proeven van het effect van de milde golfjes. En meteen bleek ook hoe moeilijk het is om bij wind en golven als groep samen te blijven en onderling te communiceren. Stof tot nadenken voor wanneer we echt op zee zouden gaan. 

Na een stukje stevig peddelen bereikten we ons strandje. En daarmee zat ook de vaardag erop. Moe maar voldaan begonnen we onze spullen te pakken en de boten op te laden. Karin kon nog snel een groepje welwillende Duitse jongeren strikken om een groepsfoto te nemen, en voilà, onze uitstap was hiermee officieel gedocumenteerd… 
Tijd om huiswaarts te keren, de colonne met camionettes en boten trok zich weer op gang. De niet zo volgzame volgauto zonder boten maakte nog even een ommetje langs de nabijgelegen mosselvelden en belandde bijna bij Center Parcs Port Zélande, maar koos daarna toch de juiste route en zette de achtervolging in… Samen uit, samen thuis, natuurlijk… In de auto werd de hele dag nog eens in detail overlopen, inclusief prangende vragen zoals: ‘kan en/of moet je met een auto ook edgen in de bochten?’ 
Een geweldige uitstap met fantastische mensen, op unanieme beslissing zeker voor herhaling vatbaar!!


Tot een volgende keer!
Astrid.