Ourthe Weekend

Ardennenweekend 2017

Er zijn maar drie woorden nodig om dit fenomenale weekend samen te vatten: de wimpermijt, Harmony en alcohol. Wie erbij was, heeft nu ongetwijfeld al een glimlach op het gezicht. Voor de anderen een iets uitgebreider verslag.
Vrijdag 10 november 2017. Na enige omzwervingen in het Ardense donker (en ik verzeker je, dat is ècht donkerder dan Vlaams donker), kom ik samen met Mark veilig aan bij de gîte waar onze sympathieke kajakcollega’s al van Jeannines heerlijke lasagne zitten te smullen. Later op de avond krijgen we bezoek van een wildvreemde man, waardoor allerlei angstaanjagende verhalen van mogelijk moordlustige vissers op tafel worden gegooid. Maar bij nader inzien, bleek de man in kwestie de bestelde stripper voor de buren te zijn. Desalniettemin dokterde Patrick toch maar een verdedigingssysteem uit voor de nacht om ongewenste bezoekers op veilige afstand te houden.
Zaterdag 11 november. Het weer is een beetje triest, maar we hebben er allemaal zin in: hoe meer water hoe liever. Met pak en zak en in tenue trekken we naar La Roche, waar we tot de vaststelling komen dat er wel degelijk meer water is dan de vorige keer, gezien het laag ponton niet meer zonder natte voeten bereikbaar is. Het blijft miezeren, maar dat kan de pret niet bederven. Patrick is op een nieuwe tram gesprongen vandaag en dat moet met veel gezang, kussen en een echte waterster gevierd worden. Patrick in het middelpunt krijgen was al een eerste uitdaging. Maar op stromend water met alle kajaks en een canadees een mooie ster maken rond het feestvarken, dat was al helemaal geen sinecure. Toen dat eindelijk gelukt was stond de fotograaf van dienst, Rudie, op de brug teken te doen dat we een beetje rapper moesten afkomen. En toen we uiteindelijk binnen fotografeerbare afstand waren, zei hij: “wacht, wacht, het staat er nog niet goed op”. Wij wilden wel wachten, maar de Ourthe werkte niet goed mee. Gelukkig kon er ook nog door de gaatjes van de brug gefotografeerd worden en kreeg Rudie onze mooie verjaardags-staartster voor Patrick op beeld. Tijd voor middagpauze. Het uitstappen lukte bij ene al wat eleganter dan bij de andere. We noemen geen namen, maar sommigen testten toch even uit wat nu de precieze definitie ook alweer is van schoenen met ‘een goede grip’. De fotografenbrug bleek een uitstekende picknickplaats te zijn: een rugsteun, een afdakje / toogje boven het hoofd, een windscherm. De vierkantjes in onze billen hebben we er gratis bijgenomen. Ook tijdens het tweede deel van onze tocht werden we regelmatig een beetje ‘gesprinkeld’, maar echt koud werd het niet. Hampteau was er uiteindelijk veel sneller dan we dachten. Om Jeannine niet te lang in eenzaamheid achter te laten, keerden we snel terug naar de gîte. En wat bleek? Zij had haar tijd nuttig ingevuld met het lezen van bijzonder interessante lectuur. Uiteraard werd deze kennis uitgebreid gedeeld in de hele groep. Zo leerden we dit weekend de “wimpermijt” en haar bezigheden kennen. We maakten kennis met Harmony en tussendoor begonnen sommigen onder ons zich toch af te vragen in welk vakgebied Michael zich nu precies specialiseert. Bij aankomst in de gîte trakteerde hij bijvoorbeeld op chocomelk met rum, hij wist ook heel wat te vertellen over schnaps en toen hij op zondag met cake trakteerde wist hij ook exact uit te leggen hoe je zo’n ding flambeert.
Maar ik wijk af. Zaterdagavond dus. Jeannine legt zich vol overgave toe op de vol-au-vent. Michel bakt heerlijke frietjes. En dan gebeurt het weer: een vreemd figuur passeert meermaals door de straat, rijdt langzaam voorbij de gîte en verdwijnt dan weer. Wanneer ze uiteindelijk van de straat wordt geplukt, blijkt het gewoon Kelly te zijn. Lichtjes gestoord, maar voor de rest volstrekt ongevaarlijk. Tijdens het avondeten deelt iedereen meteen de nieuw opgedane kennis (je weet wel, de wimpermijten en zo) en dit ziet ons Kelly als een groen licht om uit te pakken met straffe verhalen. Na de pinken en ogen op sterk water, leren we een verborgen kantje van Simon kennen. Ik citeer: “Meer van dat; ik ben verzot op dit soort lugubere verhalen!”. Soit, nadat Elisabeth (alias Kelly) van alle aanwezige alcoholische flessen had geproefd, wij allen onder lichte dwang haar zelfgemaakte vlierbessensiroop hadden gedronken en de straffe verhalen op waren, trokken we ons terug voor een paar uurtjes welverdiende rust.
Zondag 12 november. De ochtendstond brengt goud in de mond, en in Wibrin was dat wit goud: het sneeuwde dat het een lieve lust was. We trokken nog een laagje extra aan en gingen weer met pak en zak en in tenue naar de volgende startplaats. Opnieuw de Ourthe, maar verder stroomopwaarts. Mooi plekje om te starten, mooi stuk om te varen. Verschillende versnellingen, zichtbare en onzichtbare stenen en zelfs een (bijna) naakte man in het struikgewas (die wel alleen door Rudie werd gespot, maar niettemin toch in het decor aanwezig was). Luc deed nog even een verrassingseskimootje om zijn droogpak te testen en Trui en Patrick doken even in het struikgewas om handschoenen uit te wisselen, maar verder was het vooral een tochtje waarin de keuze steeds gebaseerd was op de grootste funfactor. Ook hier weer waren we veel te snel aan de uitstapplaats. Net als de vorige dag werden de wafeltjes van Luc (allé ja, van zijn vrouw) gretig aangenomen. En deze keer lag de gewichtige taak tot het eerlijk verdelen hiervan in handen van Elisabeth. Ze nam dit dan ook zeer serieus, waardoor Danny onder lichte dwang nog een viertal wafels te verorberen kreeg.
Het middagmaal in de gîte bestond uit restjes en ‘klopkes’. Ook hier kwam weer een nieuw kantje van Simon boven: terwijl iedereen dapper zat te vechten tegen de vermoeidheid, wist hij te vertellen dat hij het bijzonder aangenaam vindt om even overmand te worden door een klopke. Maar onder invloed van een enthousiast afwassende Luc, heeft iedereen zich herpakt en was de opkuis in een mum van tijd gedaan. Dankbaar omdat we nog in het licht konden vertrekken en dus de donkere omzwervingen deze keer achterwege mochten laten, keerden we huiswaarts.
Het was veel te snel voorbij, dit superleuke weekend.
Aan iedereen die mee was: merci, ik heb mij echt goed geamuseerd. En aan Jeannine en Hilde een extra merci om zoveel lekkers op tafel te toveren!
Op naar editie 2018!
 
Trui