Vorig jaar ben ik er met knikkende knieën aan begonnen, aan de kajakstage in de Alpen, en ik heb ze met blauwe knieën voltooid. Toen er voor 2021 nog een plaatsje vrij bleek te zijn, heb ik dan ook niet lang getwijfeld: wie wil er nu geen weekje genieten op de wildwaterbeken van de Franse Alpen?

Mon deuxième Chalaux (et ma première Cure) – 25-26/9/21

Een maand geleden stond ik voor het eerst in mijn leven met een kajak aan de Chalaux en voor wie mijn vorig verslagje niet heeft gelezen: dat was mij prima bevallen! Een aankondiging in de clubagenda van een soortgelijk vaarweekend, zou bijgevolg ook een stevige tegenargumentatie nodig gehad hebben om door mij genegeerd te worden (dat de vuile was dan een heel weekend zou blijven liggen, telde dus niet). Ik kon eigenlijk alleen maar goede redenen bedenken om mee te gaan, dus polste ik even bij mijn ondertussen geroutineerde auto-maatje Luc of we samen konden rijden.

Mon premier Chalaux 20-22/8/21

“Ga je niet mee naar de Chalaux?” De afgelopen 2 jaar kreeg ik regelmatig de vraag van collega-kajakkers die mij vol enthousiasme hun avonturen van deze rivier vertelden. Mijn antwoord was altijd “nee”. Op de één of andere manier had ik een beetje schrik van de Chalaux en bleef ik mezelf voorhouden dat het alleen afzien en weinig plezier zou zijn voor mij.